Mijn goede vriend H., die in Zuidoost-Azië woont en werkt, was een paar weken over in Nederland. In zo’n periode is er altijd veel te doen en te regelen. Rekeningen, verzekeringen, bezoekjes hier en daar. Op zijn lijstje stond ook de aanschaf van een nieuwe laptop. Een redelijk fluitje van een cent, zou je denken.

Maar dat pakte anders uit.

Na veel wikken en wegen koos hij voor een Sony VAIO, uit de S-serie, een duivels mooi apparaat uit het bovenste segment. Een flinke aanschaf, maar dan heb je ook wat. Volgens de fabrikant maakt ‘het upstream design process de VAIO uniek en ongeëvenaard’. Dit vlaggenschip onder de notebooks ‘is uitvoerig getest voor gebruik in de Sahara of poolgebieden, in stoffige ruimtes, op plekken met veel wind, in hobbelende auto’s en is geschikt voor doorlopend in- en uitschakelen’. Kortom, goed passend voor H.’s werk, dat zich niet altijd onder standaardomstandigheden afspeelt.

De bestelling verliep via internet, want zo doe je dat tegenwoordig. Een dag later stuurde de firma Correct uit Rotterdam een bevestigingsmail en weer een dag later arriveerde het apparaat in Amsterdam.

Tot zover alles op stoom.

Met frisse zin en gekamde haartjes zette H. zich achter zijn bureau. Verpakking verwijderen, doos openen, inhoud controleren … het heeft iets feestelijks, zo’n maagdelijk apparaat … Windows geactiveerd, software geïnstalleerd. Alles liep op rolletjes. De VAIO maakte zijn beloftes waar.

Maar toen sprong er een duiveltje uit het doosje.

Bij het installeren van de printer verscheen op het scherm een alarmerend geel gevarendriehoekje, inclusief uitroepteken, en een begeleidende tekst: ‘Printing does not work. Problems found: USBIF xHCI USB Host Controller has a driver problem’.

Kan gebeuren. Geen reden voor paniek.

Direct ging H. aan de slag, maar de ‘troubleshooting’ leidde tot een ontmoedigend resultaat: ‘Not fixed’. Dan maar bellen met de helpdesk van Sony. Ene Percy adviseerde om ‘fabrieksherstel’ uit te voeren, ‘een volledige PC reset’. Hoewel dat soort opmerkingen alarmerend klinken, stemmen ze me ook altijd positief. Want, inderdaad, computers kun je resetten, maar mensen niet. Dus al die verhalen over computergestuurde, zelfdenkende superrobotten die de mens gaan vervangen, zijn, tegen de uiterlijke schijn in, onjuist. Zo lost een simpel telefoontje met een helpdesk een groot filosofisch vraagstuk op.

Maar dat terzijde.

Inmiddels probeerde H. uit alle macht het hoofd koel te houden. Manmoedig en onverschrokken, hij had wel voor hetere vuren gestaan, ging hij aan de slag met het advies van Percy en klikte en klikte … ‘Instellingen’ … ‘Pc-instellingen wijzigen’ … ‘Bijwerken en herstellen’ … ‘Herstel’ … en klikte … gewoon doen wat je bevolen wordt … met computers kun je niet marchanderen, het zijn immers geen mensen … maar helaas … daar was het driehoekje …

Nieuwe ronde, nieuwe kansen. De helpdesk. Annabel kwam met een hoopgevend en technisch eenvoudig uit te voeren advies: ‘Check de printerkabel!’

Tja, zo simpel kan het leven soms zijn.

H. besloot dit deelproject uit te voeren bij zijn bovenbuurvrouw. Die zou daar zonder twijfel aan mee willen werken, ze houdt immers van gezelligheid. De volgende ochtend kon hij komen. Na de koffie, met tompouces van de HEMA, koppelde H. haar printerkabeltje los en sloot dat aan op zijn laptop … maar daar was die ongenode gast weer … het gevarendriehoekje. De diagnose was helder. Daarom sloot H. de printer van de buurvrouw weer aan. Maar toen trad de Wet van Murphy in werking. De HP kwam niet meer in beweging. Toeval? Domme pech? Verkeerde handelingen uitgevoerd? Hij zat er flink mee in zijn maag: ‘Ik voelde me verantwoordelijk voor dat verlamde apparaat. Uren ben ik bezig geweest om het probleem te herstellen, tot ik er scheel van zag. Maar het lukte me en daar ben ik best trots op!’ Voor de buurvrouw kon de reparatie niet lang genoeg duren. Na de koffie volgde een lunch met dik belegde boterhammen en de thee ging gepaard met een keur aan koekjes. Die dag kreeg ze zelfs de tijd om een ouderwetse groentesoep te maken, met handgedraaide balletjes.

Weldoorvoed, maar gefrustreerd, daalde H. de trap af, naar zijn eigen woning. Met lood in de schoenen legde hij weer contact met de helpdesk. Dossiernummer 9157597 kreeg een man met een zacht, Zuid-Nederlands accent aan de lijn. Die bracht, na raadpleging van zijn achterban, het slechte nieuws: de laptop moest voor reparatie naar Praag.
‘Naar Praag?’ zei H., verbaasd en met onderdrukte woede. Steeds weer zag hij de retourdatum van zijn vliegticket voor zich … veel tijd was er niet meer …
‘Naar Praag?’ vroeg hij nog eens, bezwerend, smekend.
‘Ja, daar zit onze repair facility …’
‘Wat?’
‘Ons reparatieatelier!’
Nee, laat je niet kisten door het leven. Vecht niet tegen de bierkaai, interpreteer tegenslagen positief. Deze VAIO was een mooie oefening in mindfullness. Leef in het hier en nu, oefen nederigheid. En trouwens, die laptop is ontworpen in Japan, ergens in een naburig lagelonenland geassembleerd en met een containerschip over oceanen vervoerd … dus waarom zouden we ons druk maken over een retourtje Praag?
‘Goed, ik stuur hem wel op … wat is het adres?’
Dat was een te simpele vraag.
‘We sturen eerst een speciale doos naar u toe, want daar moet de laptop in …’

Schoorvoetend accepteerde H. het onvermijdelijke.

De volgende dag stuurde Sony een sms: ‘De verpakking voor uw Sony-product is opgestuurd en zal u binnen 1-2 werkdagen bereiken.’ Dat werden dus vier werkdagen, wat, in het licht der eeuwigheid, verwaarloosbaar kort is … maar uiteindelijk was het dan zover: ‘UPS stopte voor mijn deur!’
‘UPS?’ vroeg ik in mijn onwetendheid.
‘Ken je dat bedrijf niet?’
‘UPC ken ik wel!’ antwoordde ik verdedigend.
H. keek me meewarig aan. ‘Ze vervoeren pakketjes … je ziet de busjes overal rijden!’
Ja, ik had wel de gele postkarretjes van Deutsche Post gezien, laatst nog, maar UPS kende ik niet. Als het om brieven en pakketjes gaat denk ik nog altijd aan bedrijfsnamen waarin de afkortingen als PTT, TNT of NL zitten verwerkt. Later heb ik toch maar even via internet aan nascholing gedaan. Mijn onwetendheid bleek nóg dramatischer: UPS is de grootste en oudste koeriersdienst van de wereld, opgericht in 1907. Het bedrijf is gespecialiseerd in logistieke processen, zoals warehouse management, air- en ocean forwarding, netwerkmanagement, fysiek transport, repair flows, consulting en optimalisatie van de gehele bevoorradingsketen …

Ik zie ze nu wél steeds rijden, die busjes van UPS.

Het koeriersbedrijf blijkt een meester te zijn in logistiek. Als je bij UPS een pakketje aanbiedt, krijg je een trackingcode. Als je daarop klikt, dan kom je op hun website en kun je zien waar het pakketje verblijft. Zo vertrok H.’s lege doos, te volgen via code 1ZA7552F6861149015, om 19:53 uur uit Frankfurt om in Herne-Boernich (Ruhrgebied) aan te komen. Vertrek aldaar om 2.07 uur. Bijkomende informatie: de lege doos (inclusief verpakking) woog 1,5 kilogram.

Anderhalve kilo?

Aan het eind van die dag zag H. het busje met hoge snelheid de straat inrijden. De service was optimaal: ‘De chauffeur deed op eigen initiatief de laptop in de doos.’ Omdat alles met de snelheid van het licht plaatsvond, vergat H. zijn begeleidende brief, met daarin gedetailleerde informatie over het computerprobleem, in de doos bij te voegen.

En weg was het busje.

Via de trackingcode 1ZA7551X9196657230 bleek dat de VAIO anderhalve dag later in Praag was aangekomen. Een sms’je van de afdeling Sony Repair bevestigde de gegevens van de website: ‘Het Sonyproduct is ontvangen en het toestel zal in plusminus drie werkdagen klaar zijn.’ Na, inderdaad, drie dagen belde de helpdesk, in de persoon van een oude bekende: Percy. Hij had van Praag gehoord dat ze geen probleem hadden gevonden, tevens zou er een nieuwe versie van Windows 8 op de laptop worden gezet. Dat alles leidde bij H. tot opluchting én gemengde gevoelens, immers, zijn begeleidende brief zat niet in de doos. Daarom vertelde hij voor de zekerheid het hele verhaal aan Percy. Die beloofde het een en ander terug te koppelen met de repair facility.

Een nieuwe trackingcode: 1ZA755G6862113855. De VAIO was vertrokken uit Praag. Aankomst in Amsterdam om 6.00 uur. Dezelfde dag, om 16.25 uur, kon H. de verloren zoon weer in zijn armen sluiten … hij opende de doos … daar lag hij … mooi ding toch, die VAIO … een naam die klinkt als poëzie … Visual … Audio … Intelligent … Organizer … klep omhoog … aanzetten … en dan de printer … ‘problems found: USBIF xHCI USB Host Controller has a driver problem’ … en, ja hoor, daar was hij weer, die goede oude bekende … het gele duiveltje …

Er was geen tijd meer voor een tweede retour naar Praag, want H. moest terug naar Zuidoost-Azië. Maar ook daar, in de tropische hitte, verscheen het uitroeptekentje. Tegen beter weten in mailde hij nog één keer naar de helpdesk. Per kerende post kreeg hij antwoord: sluit een ander printerkabeltje aan …