Zomer. Vakantie. De stad is stil en dromerig. Er ligt een lap tijd aan mijn voeten … kortom … volop ruimte om de muren in de huiskamer te schilderen … op naar de verfspecialist!

Direct bij de ingang is duidelijk dat de winkel een nieuw concept heeft omarmd. De inrichting is volledig op de schop gegaan. Niet langer is er het vertrouwde gangpad en de stellingen met de voorspelbare producten. Het is alsof ik een grote huiskamer betreedt. De kassa lijkt verdwenen. Klanten zitten op lage stoelen en babbelen over hun interieur en daarmee samenhangende vraagstukken. Nee, er hangt geen verfgeur. Het gaat hier vooral om sfeer, gevoel, emotie.

Geholpen word ik niet. De medewerkers zien me wel, maar blijkbaar wek ik niet de indruk een vraag te hebben. Ik besluit eerst maar even naar Albert Heijn te gaan. Ik kom zo wel terug, zeg ik, meer tegen mezelf dan tegen het personeel.

De dagelijkse boodschappen zijn snel verzameld. Maar, op de valreep en vanuit een ooghoek, activeert een rood-blauwe sticker mijn reptielenbrein: ‘35% korting’. Het betreft een luxe gebaksdoos. Door de doorzichtige, hardplastic deksel knipogen vier tompouces me toe. Altijd denk ik sterker te zijn dan die domme reclames, maar bij de kassa liggen de ze toch maar mooi op de rolband. En terwijl ze naar de caissière schuiven, moet ik aan Ruud Gullit denken.

Dat zit zo.

Het moet zo’n tien jaar geleden zijn geweest. Ik dronk koffie in café Anno 1890, Amstelveenseweg, Amsterdam. Ineens kwam Ruud Gullit binnen, die Zwarte Tulp! Direct daalde een magische sfeer neer. Het café viel stil en dat is natuurlijk logisch, want door onder meer Gullit werden we in 1988 Europees Kampioen. Daarna is het nooit meer helemaal goed gekomen met het Nederlands elftal, althans wat de mannen betreft.

Maar dat terzijde.

Ruud zette een grote gebaksdoos op de bar: ‘Voor iedereen een stuk, want ik ben jarig!’ Hij opende zelf de doos en ontblootte zo de tompouces. De verleidelijke, roze fondantlaag leek het café meer licht te geven … een spontaan applausje barstte los.

Het is zover … de caissière heeft het gebaksdoosje gescand. De koop is definitief. Ik heb er spijt van, vooral door die vreselijke verpakking die nog maanden hergebruikt zou kunnen worden. Maar niet verder getreurd: terug naar de verfwinkel!

Wederom verbaas ik me over het nieuwe concept dat ze hier uitdragen. Wat voor soort winkel is dit eigenlijk? Vloeren kun je er bestellen, ‘wanddecoraties’. Nee, dit is geen plek voor doe-het-zelvers. Hier krijg je een ronkend advies waarna een stylist, stoffeerder of schilder persoonlijk naar je toekomt, thuis welteverstaan. Door deze winkel blijven je handen en kleren schoon. Daarom staat er nauwelijks verfgereedschap in de schappen. En nu ik beter kijk zie ik ook nergens prijzen op de producten staan.

Het is rustig, ik ben de enige klant. Lunchtijd. Het personeel neemt het ervan en eet in een hoekje luxe broodjes met zalm, rucola en pijnboompitjes, of iets in die richting. Pas na lange minuten loopt een man naar me toe. We ontmoeten elkaar bij de wand met verfpotten.
‘Mag ik u adviseren?’
‘Ik ben op zoek naar muurverf …’
Zwijgend kijkt hij me aan, dus ik vervolg: ‘Over de kleur twijfel ik nog … ergens tussen blauw en groen in …’
We kijken omhoog. Alle potten zijn van hetzelfde merk, dat ik niet ken: Farrow & Ball.
‘Farro en Bal … nooit van gehoord …’ zeg ik, met een vleugje wantrouwen.
‘Farrow and Ball …’ corrigeert hij, in overdreven Engels. ‘Het beste merk … maar laten we eens kijken … ergens tussen blauw en groen …’ Hij pakt een pot. ‘Deze moet het dan worden … Mizzle …’
‘Missel?’ herhaal ik, fonetisch, want ik kan me er niets bij voorstellen.
‘Nee … Mizzle …’ Tussen zijn tanden produceert hij een zoemend geluid.
‘Is dat tussen blauw en groen in?’
‘Het is de stemming van een bosmeertje in de vroege ochtend … echt een aanrader!’
‘Dus de kleur zit zo’n beetje tussen blauw en groen in?’
‘Het gaat eigenlijk om een heel mysterieuze sfeer … soms heb je dat ook wel eens overdag, als het weer stil is … mist … motregen …’
Ik wil weg, naar de HEMA toe, want daar verkopen ze gewóne muurverf. Maar ik durf niet en bovendien krijg ik ook nog eens luxe Nespresso-koffie aangeboden. En zo gebeurt het dat ik een paar tellen later in één van de lage, trendy kuipstoeltjes zit, met de adviseur frontaal tegenover me.
‘Dus u bent aan het schilderen?’ vraagt hij, alsof het om een verhoor gaat. Als een roofvogel cirkelt hij steeds dichter om me heen.
‘Ja … ja … de muur …’ Meer krijg ik er even niet uit. Ik weet dat ik inmiddels op ruime achterstand sta en zie de kassabon al voor me, met een astronomisch bedrag erop.
‘De muur …’ herhaalt hij peinzend en kijkt in mijn opengesperde boodschappentas. ‘Ah … tompouces … van de HEMA?’
‘Nee … Albert Heijn …’ Ik geneer me voor de sticker met die 35% korting erop, want koopjesjagers horen niet in deze winkel thuis.
‘Verkoopt Farrow & Ball die kleur ook?’ Ik floep het eruit, wijzend naar mijn tas, waar het roze van de tompouces naar buiten straalt.
Hij staat op en komt terug met een nieuw blik verf.
‘Dit is Nancy’s Blushes …’ Hij pauzeert een strategische tel. ‘Nancy leefde ooit in een Engels dorp … daar was ze een geliefd meisje … in de zomer had ze altijd van die mooie blosjes op haar wangen …’
Er groeit balorigheid in me en ik zie Ruud Gullit weer voor me. ‘Heeft u ook de kleur van, zeg maar, een zwarte tulp?’
Weer staat hij op en komt terug met een derde pot, die hij naast de andere twee zet: ‘Dit is Mahogany … doet denken aan oude kabinetkasten … aardse duisternis en tóch warm van toon …’
Daar staan ze dan, gebroederlijk naast elkaar … Mizzle … Nancy’s Blushes … Mahogany …
Ik pak mijn Nespresso om het keuzemoment nog iets uit te stellen en wijs dan definitief naar Mizzle …

We lopen naar de kassa, die er toch blijkt te zijn. Ik gedachten maak ik een ruime schatting van de te verwachten prijs, met een gemiddelde HEMA-muurverf als ijkpunt. Een eurootje of veertig? Maar de eindscore blijkt nog erger … ongeveer het dubbele! En dan komt het erop aan dat je eervol, met opgeheven hoofd, de aftocht weet te blazen. Je doet alsof het kopen van een pot Farrow & Ball de normaalste zaak van de wereld is. Met een vloeiend gebaar tover ik mijn betaalpas tevoorschijn en toets met een pokerface de pincode in. De bon rolt er soepel uit. Transactie voltooid.

Ik krijg er een houten roerstokje bij. Dat dan weer wel.

Buitengekomen bedenk ik me dat ik ook nog een verfbak en roller nodig heb. Nee, ik ga niet terug en loop door naar de doe-het-zelfzaak verderop. Daar sta ik direct na de schuifdeuren tegenover de zomeraanbiedingen. Confronterend … een grote pot muurverf, Histor Monodek, voor een meeneemprijsje. En er is nóg een aanbieding die je als man toch altijd even in overweging neemt. Een hogedrukspuit. Merk: Kärcher. Type K3, 1600 watt, 120 bar (instelbaar). Wateropbrengst: 380 liter per uur. Ik tel tot drie en loop door. Met die tompouces ben ik er immers ook al ingeluisd.

Thuis de kamer verfklaar gemaakt. Wat een heerlijk ontspannen klusje is dat, zo in de vakantie. Meubilair verplaatsen, afplakken met tape, alles in lekker laag tempo en heel geconcentreerd, met de ramen open en het zomerzonnetje buiten. Ik zou altijd zo mindful willen zijn! En ik moet zeggen, Mizzle doet het goed, het is prachtverf. Kost een duit, maar dan heb je ook wat. Mijn roller rolt en rolt en dan is de muur klaar. De sfeer is … hoe zal ik het zeggen … mizzle-mysterieus … en dan, als klap op de vuurpijl, zijn er bij de koffie de tompouces, bekleed met de zomerse wangetjes van Nancy …